Dag 20&21: Van koeiepoep tot rode koppen

Gisteren zijn we van de Pancake rocks doorgereden richting de gletsjers. (Franz Josef en Fox daar over later). Zoals reeds gemeld wonen er in dit stuk van NZ meer koeien dan mensen. Onder deze laatste behoren ook de ouders van Alex. Die wonen in het gehucht Hari Hari, nu is het wel heel vreemd om bij de ouders van de vriend van je dochter langs te gaan als je de vriend zelf nog nooit hebt gezien. Echter later terugrijden is te ver om, en je bent toch in de buurt. Dus wij gewapend met een door echte Goudse stroopwafels, klompjes (deze op verzoek van Simone) en een bos bloemen die we hadden gescoord bij de Countdown, langs bij de beste mensen.

Blijkt het een kanjer van een boerderij te zijn waarop ze 360 koeien houden. (alle melkkoeien). Gewoon hele leuke mensen, de vader Lance, (ooit een corporate medewerker bij P&G, die overal op de wereld heeft gewoond, maar sinds 12 jaar een betere toekomst zag in farming) mooie kerel, laarsen aan en achter de koeien aan. Annemarie suggereerde dat ik nog wel mee wilde rijden achter op de quad, om al die blaarkoppen naar de melkplaats te drijven…..

Maar goed we zijn mee geweest en hebben weer een hoop geleerd over melkveehouders in de 21e eeuw. Moeders is 19 jaar geleden uit een stad in midden Rusland geëmigreerd naar NZ. Leuke lui, ze had een lunch bereidt waar we de hele dag op hebben kunnen teren. Goed de ouders kennen we nu maar Alex volgt volgende week.

Na ons koeien avontuur in Hari Hari zijn we belandt in Franz Jozef waar de grootste gletsjer van NZ ligt. Ze hebben hier in dit gebied zo’n 60 gletjsers, dus het is een en al helikopter vluchten en gletsjer tochten hier. Het weer was vandaag een beetje bewolkt, dus hebben we ons gestort op een aantal hikes rondom de Franz Jozef gletsjer. (in totaal 21 km hikes gedaan vandaag..).

Daarna ons zelf verwend met een bezoek aan de Glacier Hot Pools, klinkt tegenstrijdig en dat is het ook. Drie grote baden met water van 35, 37 en 40oC. Bij het betreden van de laatste kreeg ik echt van die Duitse Hot Beach syndromen, veel te heet, na 5 minuten vallen je primaire zintuigen uit. Na een uur bijna te zijn gekookt, zijn we er maar uit gegaan.

Dat verkeer in NZ is ook wel een verhaal waardig, ze rijden natuurlijk (volgens ons) aan de verkeerde kant van de weg. (heel veel spookrijders soms volgens ons), maar daar ben je snel aan gewend. Wat je instinctief fout blijft doen is je richtingaanwijzer aanzetten, en daarbij de handle van de ruitenwisser te kiezen. Nu hebben we in Nederland een overdaad aan borden die vertellen hoe hard je mag. Hier is het heel simpel, in de dorpen/steden 50 en overal daarbuiten 100 km/uur. Nu zijn de wegen hier redelijk goed onderhouden, maar er liggen zoveel bochten in die wegen dat je echt van een Max Verstappen kaliber moet zijn om hier ooit 100 km/uur te halen.

Verders hebben we afgelopen dagen kennis gemaakt met Autrosimulium ungulatum oftewel de New Zealand Blackfly, de Sandfly. Nu hebben we wel wat ervaring met muggen en ander gespuis dat je lekt prikt in diverse landen, maar dit slaat echt alles….. Die krengen zijn klein (zoals een fruitvliegje) echter uitgerust met een boormachine op hun snuit waarmee ze met zeer grote efficiëntie gaten boren in je huid, zuigen bloed op en go. 100 beten per minuut zijn geen uitzondering, lijken wel kamikaze vliegen. Komen eigenlijk alleen maar voor aan de westkust en in het zuiden van het zuidereiland. Inderdaad zagen onze armen en benen er binnen een dag eruit alsof je een speldenkussen was. Overal rooie bulten en jeuken als een debiel. Remedie, een pinquin meenemen (blijkbaar de natuurlijke host) (lijkt me in het kader van beschermende diersoorten geen strak plan), of lekker dik DEET smeren… We gaan het laatste maar doen.

Morgen gaan we naar de buurgletsjer Fox, hopelijk wordt het weer een beetje helder.