Dag 7&8: Van smalle wegen tot beren jacht

Goed, vertrokken uit ons mooie onderkomen bij Fuji. Nu hadden we de keus om de snelweg te nemen (die ook niet echt snel mag heten met een max snelheid van 80 km.uur), of via de secundaire weg te gaan. De laatste gekozen en dat hebben we geweten…. OK je rijd dan dwars door elk gat heen wat je tegen komt, op zich geen probleem. Het gekke is dat wegen die hier rood zijnaangeduid. (N wegen in Nederland), soms twee rijstroken hebben , waarop het heerlijk sturen is, dan plotseling versmalt de weg tot iets waar onze toch niet echt brede Fitty maar net oppast en dan 300 mt later weer twee baans. Geen touw aan vast te knopen.

Daarna zijn we op groene wegen belandt, 1 advies mocht je ooit naar Japan gaan, die kan je beter vermijden. Was voor ons zo’n 80 km…. Wegen zijn niet breder dan Fitties, als er een tegenligger aankomt dan is het achteruit karren totdat je met drie keer steken langs elkaar kan. De wegen lopen met name in bergen, dus pas op en pas af, alleen maar bochten en naast je een niet aanlokkende afgrond, moet je nog links rijden ook…

Maar goed vermoeid kwamen we net op tijd aan in onze eerste Roykan. Dit zijn wel heel grote huizen, helemaal opgetrokken van hout en rijstpapier, waarin je in “echte ‘ japanse kamers overnacht. Bij aankomst wordt eerst het slipper ritueel uitlegd, nl schoenen uit bij de voordeur, dan via een overstap bank, krijg je de slippers voor in huis. Mocht je dan naar het toilet willen dan staan in het toilet speciale toilet slippers. (nut van deze laatste boys onbreekt mij een beetje).

Dat was duidelijk, dan de kamer, mooi vierkant hok van 4 x 3 meter, waarin een tafel staat met pootjes van 20 cm hoog en twee zitkussens. (volgens mij kan Ikea hier een goudmijn starten).

Dan is de vloer voorzien van rieten matten… je bed is eigenlijk heel simpel, twee dikke (Decathlon) matrasjes, die je omwikkelt met een proper laken. Erover heen een chinees ganzenveren dekbed en een kussen gemaakt van afgepeld doperwten of zoiets. Dus in bed springen is hier niet aan orde, gewoon omvallen en klaar is kees.

Nu zijn de muren hier van 3mm geperst rijstpapier, dus de geluidsisolatie is nada. Aan de voorzijde van de kamer, die uitkomt op de veranda aan de straat, zitten dan twee klassieke houten schuifframes bespannen met wederom balsmatie rijst papier.

Badderen is een herhaling van de Onsen bij Fuji, alleen hier zijn de onsen badjes van een familie formaat (niet gescheiden) met een badformaat waar je net twee japanners in kan laten zinken. Maar wel twee hele mooie karatepakken om je voor en na het badderen in rond te bewegen.

Eten s’avonds was inclusief, en de beste familie jap en co hadden zich mooi uitgesloofd om een aantal bakjes met eten te verzamelen. Uit de eigen vijver gevangen voor staarde Annemarie met grote ogen aan (dus bennie boy had er twee) , de zalm was ook nog defineerbaar. Maar de ongefilterde Sake, gemarineerde pompoen, miso soep, en nog een aantal andere zaken waren niet echt simpel thuis te brengen.

Het slapen is eigenlijk heel goed bevallen, de frisheid en gehorigheid van een tent op de camping. Komt die eigenaar Jap, s’ochtends om 06.45 de shutters van de veranda opendoen, en het hele huis gelijk klaar (nou ja klaar) wakker. Om 07.00 sharp, ontbijt met dingen die je normaal s’avonds niet eens zou eten.

Deze roykan ligt in de Kiso vallei, waar een aantal eeuwen geleden de belangrijkste handelsroute tussen Kioto en Tokyo liep. Aan deze route zijn een aantal dorpen helemaal nog ingericht zoals 200 jaar geleden. We hebben een hike gedaan van zo’n 8 km van dorp naar dorp, dwars door de dichte bossen,weilanden,dorpjes ect was wel leuk en fotogeniek. Nu stonden wij na dat vroege ontbijt al om 08.00 klaar om die hike te doen, vraagt die eigenaar jap, of we een belletje bij ons hebben. (mede omdat we zo vroeg op pad gingen. Wij heel eerlijk nee natuurlijk niet. Waarom dan, antwoord om de beren weg te jagen…. Goed na ons avontuur met Simone in Canada hadden hier wel van gehoord, maar luid zingen helpt ook… (niet dat ons gezang ook maar enig beest in de buurt laat)

We dachten dat gaat zo’n vaart niet lopen, (er zitten blijkbaar alleen maar zwarte beren daar) en zijn aan de hike begonnen. We werden wel ongeruster toen we om de drie honderd meter een paal zagen staan met een grote bel eraan, met de boodschap,luidt deze bel keihard voor het verjagen van de beren. Nu bennie boy heeft bij elke bel de klepel scheelgeslagen. We waren ook inderdaad de enige in het bos… Je blijft om je heen kijken en fluiten (zingen klinkt echt niet)

Na 1,5 uur het bos verlaten en tot onze grote voldoening was onze conclusie dat die bellen zeer effectief waren, geen beer gezien.

De hike afgemaakt en s ‘middags nog naar een verlaten kasteel geweest, was indrukwekkend.

Vanavond weer een verrassingmaaltijd krijgen denken we, nachtje op de rieten matten en morgen fris op (06.30, als hij de shutter weer open rukt) en dan gaan we doorrijden naar Nara, de oude hoofdstad van Japan (260 km, weet nog niet of de groene wegen nogmaals aan kunnen)

U hoort van ons