Dag 15&16: Bounty vergezichten en hoge golven

Zoals eerder gemeld zijn we Queen Charlotte drive uitgereden, die je bij elke bocht weer een nieuw (mooi) uitzicht geven over de Malborough Sounds. Fantastische rit, onderweg in Nelson een pitstop gehouden, en op zoek naar een AH. Daar waar je op het Noordereiland struikelt over de Countdowns en New Worlds, is het hier blijkbaar gerelateerd aan het aantal inwoners, oftewel nada. Goed toch een of andere biologische tent gevonden voor de eerste levensbehoefte.

Daarna kwamen we op weg naar ons logeer adres een piepklein wijnhuisje tegen (niet in grootte maar in flessen geproduceerd), even proeverij gedaan en een flesje voor kerstmis gescoord.

In het gat waar we zitten (Kaiteriteri) (4 straten, 1 midgetgolf baan, en 1 hostel/motel was niet veel te beleven, maar voor zondag hadden een kayaktour geboekt. Dus wij om 08.30 ons melden op het strand, en daar bleek inderdaad een guide te staan. Die melde ons dat er nog 1 andere gast was voor de tour. Dus met 4 personen in totaal.

De tour begon met het vervoer dmv een watertaxi naar het noorden van het Abel Tasman park, waar je dan wordt afgezet op zo een Bounty strand. De guide, een bevallige blonde uit Sqamish (Simone …) Canada, die ons ging uitleggen hoe je met zo´n kayak niet moet verzuipen.

Nu hebben we wel eens in kano´s in Belgie de Ourthe afzakt of de Ardeche gedaan. Dan krijg je zo´n zuurkool vat mee om je spullen droog te houden…. Dit hier was wel even ander spul… Zeekayaks, waarin de persoon achter ook het roer kan bedienen, nu ben ik niet echt goed in stuurboord en bakboord, maar na het bijna rammen van drie rotspartijen kreeg ik de truuk een beetje door.

Alle spullen konden in speciale hokken in die bak, dan moest je jezelf in een wel heel strakke `huls`gieten die dan naadloos aan de kayak kuip wordt gemonteerd, (loopt die bak niet vol als er een golf overkomt , was windstil toen we vertrokken) en dan nog een reddingsvest er overheen. De guide met alle marine communicatie in haar rugzak, duwde ons met een ferm duw het zilte nat op. En dan ben je stuurloos als een dronken babyeend. Goed na de eerste 500 meter hadden we het sturen door en had Annemarie al zo´n 40 liter water uit de zee geschept en over mij (ik zat achterin) heen gesproeid…. Maar de tocht was echt fantastisch, van 09.45 tot 15.00 gevaren, zeeleeuwen die naast je in het water zwemmen, mooie vogels.

Prachtige stranden, verlaten, waar je dan effe aanlegt om te lunchen (zat ook in die waterdichte gaten). Aan het einde van de rit moesten we nog terug varen (of heet dat peddelen) naar de laatste baai, dan steekt de wind op….. Ok bennie boy heeft wel ontzag voor golven maar als je in zo'n veredelde chicita banaan zit met een zeiltje om je middel om het water buiten boord te houden dan worden die golven wel heel indrukwekkend.

Kijk je naar rechts dan zie je de andere kano niet meer om dat ie dan effe in een dal zit….Tegenwind peddelen is wel goed voor je work/out, man dan moet je even pezen……

Goed aangekomen en een ervaring rijker. Een ieder die hier ooit heen gaat, dit moet je zeker doen.

Na terugkomst nog even wat strand gedaan,en zelf gekookt. Het enige restaurant hier was dicht op zondag.

Goed morgen gaan we een stuk van Abel Tasman Coastal route doen (lopend), deze is normaal 60 km in 4 dagen. Lijkt ons erg leuk.

We gaan het zien.