Dag 13&14: Van Veiligheid tot een verrassing

Donderdag hebben we Wellington verkend met een bezoekje aan de bekende kabeltram. (onze slaapgelegenheid lag vlak bij de boveningang van de kabeltram dat kwam dus goed uit). Daarna heerlijk de wel erg mooie botanische tuin doorgelopen en belandt aan het waterfront. Wellington is de hoofdstad van NZ, parlement etc zit allemaal daar. Het is stad waar alle wegen minimaal een stijgings/dalings percentage hebben van 6-15 %, gewoon een berg waarop heel veel gebouwen staan. Het karakter is wel heel mondiaal en lijkt een beetje op Rotterdam, oude huizen kan je er niet vinden.

S’middags hebben we door gebracht in the Te Papa museum met de oa de geschienis van de Maories. Blijkt dat die Maories wel heel erg snel door de Europeanen aan de kant zijn gezet. De UK heeft daar heel lang de scepter geblazen, en hebben daar de Maories een soort van Brexit contract laten tekenen. Die lui konden toen niet eens Engels lezen. In 1975 heeft de UK officieel zijn excuus gemaakt, maar toen was het leed al geleden. Het woordje veiligheid in de header heeft wel wat toelichting nodig. Als je in Europa (en de US ook denk ik) een beetje museum of openbaar gebouw binnen loopt, dan gaat de tas door de scanner, en soms je zelf ook. Hier is dat nada, nul. Ook bij het grote Te Papa museum, met duizenden bezoekers per dag, entree is vrij, de deur staat open en niemand die ook maar iets controleert. Het land straalt ook een soort van veiligheid uit.
In de avond een of andere lokale Mexicaan met een bezoek vereert. De volgende ochtend vroeg uit de veren want we hadden een plaatsje gereserveerd voor de RAV met twee personen op de ferry van Wellington naar Picton. Daarmee was ons bezoek aan het noordereiland ten einde gekomen, en gaan we ons op het zuidereiland storten.

Nu heeft Annemarie een aantal jaren geleden op de lofoten een niet zo’n aangenaam avontuur met een ferry in een storm gehad. (ik heb toen wel heel veel zakken met een zuur ruikende inhoud over boord moeten kieperen). Dus nu de reispillen bij voorbaat ingenomen. Het blijkt dat de straat van Cook (die we dus moesten oversteken met die schuit) een tunnel effect heeft tussen de Pacific en de Tasmaanse zee, slecht weer en hobbelende boten zijn daar de regel. Inderdaad ging het regenen, en de boot begon bij het uitvaren van het fjord, op een niet te versmaden manier te hobbelen… echter pillen deden hun werk en goed aangekomen in Picton.

Daar bij de lokale (Nederlandse) bakker broodjes gescoord en wat rond gelopen. Het gebied waar Picton in ligt is de Malborough Sounds een uniek gebied met heel veel eilanden, witte stranden,kristalhelder water veel groen. (een soort van Reeuwijkse plassen , maar dan 1000 x zo groot en mooi weer).

Op onze slaaplocatie, de zooi uit de auto geladen en een hike gaan maken door de bossen naar het strand. Daar een geheel nieuwe collectie schelpen verzameld (weet niet of je die mee mag nemen naar Nederland)

Vervolgens zitten we daarna voldaan aan het haventje van Wakara, zegt Annemarie ineens Holy Moly, Holy Moly. Dat betekend of dat ze een kennis ziet die je daar echt niet verwacht, of iets anders heel bijzonders. Het laatste was het geval, in Nederland zit je aan de haven van Volendam en dan zie je met geluk een paar voorntjes voorbij zwemmen, hier zwommen gewoon twee mantaroggen van zo’n metertje doorsnede onder onze voeten door….. We hebben een foto’tje bijgesloten….

Gewoon maar weer een keer thuisgekookt, lekker Mission wijntje erbij.

Morgen gaan we via Queen Charlotte route (lekker veel bochtjes voor de RAV) naar het Abel Tasman National park waar we van plan zijn om in zo’n banaan te gaan kayaken.

U hoort nog van ons en u allen een goed weekend (hier wordt het 27-29 oC met een blauwe lucht)