Dag 33& 34: Van mooie tochte tot legers….

Zoals in onze vorige blog gemeld, zijn we gisteren op weg gegaan naar Milford sounds, men zegt het achtste wereldwonder (hebben we er toch nog 1 gedaan deze vakantie..). De weg was inderdaad indrukwekkend (120 km, rimboe geen internet connectie at all), maar ook het aantal toeristen was indrukwekkend. Heb nog nooit zoveel aziatische wereldburgers meegemaakt, die allemaal voldeden aan de observaties die we een aantal dagen geleden hebben gemaakt. Bussen vol, het lijkt wel een invasie.

Maar het moet worden gezegd de route was indrukwekkend. Het had in de dagen daarvoor veel geregend, waardoor al die nattigheid de zwaartekracht volgt en daarbij watervallen ontstaan. Niet een paar maar echt duizenden die zich vanaf honderden meters naar beneden storten. Dat kom dan op sommige plaatsen bij elkaar en vormt een natuurgeweld van water, wat genoeg Hydro-energie kan opleveren voor heel zuid-holland volgens ons.

Uiteindelijk in Milford sounds beland waar we ons konden inschepen op onze boot Wanderer. (realjourneys voor de liefhebbers van Google). Een redelijke notedop, waarop 36 bedden zitten en waarop we de avond,nacht en ochten gaan doorbrengen. Mooie hut, met echt pallisander….

Eind van de middag steek je van wal, en dan vaar je door de Milford sounds. Na een uurtje dan valt het geheel stil, en wordt je verzocht een reddings vest aan te trekken en in een klein (echt klein) bootje plaats te nemen. Wij al denken aan een reddingsoefening, maar dat bleek niet het geval te zijn. Het plan was om met die kleine bootjes naar een plek aan de sounds te varen, om daar een hike te gaan doen (Deel van de Milford Track).

Ok we hadden al wat hikes in de benen, leek ons een goed plan… De aankomst lokatie voor die hike was een mysterieus strandje met de naam Sandfly Point. Welke gek dat ooit heeft verzonnen…. We hadden afgelopen weken eindelijk die jeukerige plekken naar het verleden geholpen, komen daar aan, en staat/hangt/vliegt er een leger van die kamikaze vliegen rond die zich heel bewust op de ontblote delen van je lijf storten, gelijk je de laagste trap bent in hun voedselketen…. Nu keken Annemarie en ik elkaar aan en vroegen ons af waarom wij de enige waren in korte broek… Yep de fles DEET weer kwistig over de huid verspreid en gaan met die banaan. Hebben wel een aantal nieuwe jeukplekken opgelopen maar goed, de wandeling was wel leuk.

Daarna op boot dinertje gedaan, en op een deinende zee in slaap gevallen.

Volgende ochtend met een lekker ontbijt (full..) de baai uitgevaren langs de hoge bergen richting de Tasmaanse zee. Het weer was bewolkt, maar wel droog. Eenmaal op de Tasmaanse zee, bleek de wind wat aan te trekken wat leidde tot wat fronsende wenkbrauwen bij Annemarie (die heeft het niet zo op die golfbewegingen en een kustlijn die per paar seconde een metertje of twee op en neer gaat. Schipper besloot ook maar om om te draaien… dus geen pillen nodig.

Terug gevaren door de Sound langs spectaculaire watervallen. De wanden van die bergen lijken wel op emmentaler kazen, overal zitten gaten in waar water uit komt.

Na terugkomst hebben we de drie honderd kilometer weer terug gereden naar Queenstown, voor een etentje met Simone en Alex. Vrijdag even de spullen bij elkaar zoeken en dan vrijdagavond weer terug vliegen.

We hadden jullie alo bericht over de rijstijl en de wegen in NZ, we hebben een kleine video bijgsloten, waaruit blijkt dat Max Verstappen hier de dag van zijn leven zou hebben.

We geven morgen wel even een recap van onze ervaringen in dit bijzondere land.