Dag 17; Van hobbels, vreemde wijn en varkenskonten

Als je op de kaart kijkt naar de wegen die naar Baracoa leiden is de keuze heel eenvoudig er zijn er maar twee (kan je ook niet verdwalen), de eerst die de op heenweg hadden genomen was die mooie weg door het regenwoud, zaten wel gaten in maar was wel goed te doen. De andere weg via Moa aan de kust leek ons een alternatief, nu gaan de meeste mensen de route terug via het regenwoud. De verhalen doen de ronde dat je daar zeker je banden lekt rijdt etc. Ach we zullen wel zien, de weg naar Moa is 75 km, en na km 3 was het asfalt al beperkt tot hier een daar een plakaat op de weg, de rest was kuilen, keien etc. Goed we geven niet op, want de omgeving was erg mooi (niet dat ik daar veel van heb gezien, ik zat meer in de Jantje Lammers slip/ontwijk school. Na 35 km keken we elkaar aan en vroegen ons af of dit nu echt een verstandige keus was geweest. Maar goed dan ben je op de helft, en ga je dat takke eind niet terug rijden. Alle autos die we tegen kwamen (en dat waren er niet veel) stonden lekker hoog op hun poten met 4x4. Nee, komen wij aan met die Duits buikschuiver, lekker laag…. Maar goed de klus geklaard (3,5 uur over 75 km) en geen lekke band.

Komen we dus aan in het beroemde Moa, blijkt dat het centrum van de Nikkelindustrie te zijn in Cuba. Man man, ik heb van mijn leven nog nooit zoveel zware metalen in het water gezien. Lijkt me een plaats waar een garantie op het halen van je pensioen leeftijd (die hier trouwens 60 is voor mannen en 55 voor vrouwen), (dus ik rij rond met een gepensioneerde dame in onze auto…) niet bestaat. Wat een goor zootje. Nog effe een bakkie koffie gedaan. (in dat gat zien ze echt nooit een buitenlander), en Annemarie kon eindelijk weer wat van die CUP´s kwijt. Alhoewel 1, 30 CUP voor twee bakkies (6 Eurocent) niet echt opschiet.

We krijgen na die tocht toch wel honger en belanden in Mayere, een gat met 300 inwoners, 350 honden en waarschijnlijk nog meer paarden. Staan daar vier cementen (WC vorm) hokjes met een raam waarop staat dat er iets te eten is. (Drinken kan ook maar dat zijn van die glazen flessen die ze met iets vullen wat op limonade moet lijken en dat dan toch al geruime tijd in de zon op staat te warmen, geen goed keus voor onze darmbacterieen (die nu weer terug beginnen te komen. Dat eten hebben we maar gedaan met zo’n Oliebollen Pizza. Hokje 4 was wel speciaal, de dame verkocht daar netjes gelabelde flessen wijn. Nu zijn wij niets vies van een glaasje druivensap op zijn tijd, dus nieuwsgierig als we zijn, informeren waar die wijn vandaan komt. Domme vraag, uit de fabriek uit Mayere. Maar goed nog eens naar de etiketten kijkend staat daar Cacao, Koffie, Anijs op….. Dus wijn met een koffie smaak…. Doe u ons maar een flesje gaan we vanavond open maken, als het niets is kan je atijd nog je tanden ermee poetsen. Kost zo fles wel 0,80 CUC. (75 Eurocent). We gaan het beleven.

Lopen we langs een stalletje van de lokale AH hier, zie ik voor het eerst een varken in zijn eigen kont kijken zie foto.<

Doorgereden naar Holquin waar ons Hotel blijkbaar buiten het dorp ligt boven op een heuvel. Mooie cabins , waar Annemarie met een gil de douche verliet omdat ze daar gezelschap had van een spin met een formaat die zich uitstekend thuis zou voelen in een bananentros. (met van grote harige poten). Goed beestje naar buiten gemept en maar even een extra insecten check gedaan, in het hok. Met als resultaat nog een beest met vleugels en lange poten (totale lengte 12 cm), geen idee wat het is. (zal morgen eens Googlen).

Vanavond even bij Pancho kijken (vertellen we morgen wel) en een hapje eten hier.